خداوندا چو تو صاحب قران کو


برابر با مکان تو مکان کو

زمان محتاج و مسکین تو باشد


تو را حاجت به دوران و زمان کو

کسی کو گفت دیدم شمس دین را


سوالش کن که راه آسمان کو

در آن دریا مرو بی امر دریا


نمی ترسی برای تو ضمان کو

مگر بی قصد افتی کو کریم است


خطاکن را ز عفو او غمان کو

چو سجده کرد آیینه مر او را


بر آن آیینه زنگار گمان کو

همو تیر است همو اسپر همو قوس


چه گفتم آن طرف تیر و کمان کو

هر آن جسمی که از لطفش نظر یافت


نظیرش در ولایت های جان کو

بجز از روی عجز و فقر و تسلیم


ببرده سر از او از انس و جان کو

ز غیرت حق شد حارس و گر نی


مر او را از کی بیم است پاسبان کو

به پیشانی جانا داغ مهرش


کسی بی داغ مهرش در قران کو

به نوبتگاه او بین صف کشیده


به خدمت گر همی جویی مهان کو

نباشد خنده جز از زعفرانش


بجز از عشق رویش شادمان کو

بجز از هجر آن مخدوم جانی


دل و جان را به عالم اندهان کو

خداوند شمس دین از بهر الله


که لایق در ثنای او دهان کو

زبان و جان من با وصل او رفت


به شرح خاک تبریزم زبان کو

همه کان هست محتاج خریدار


بدان حد بی نیازی هیچ کان کو